Większość pracowników pracuje 40 godzin tygodniowo. Osiem godzin przez pięć dni w tygodniu. Mało kto jest w stanie spędzić osiem godzin na raz produktywnie i przede wszystkim skoncentrowany. W celu zapewnienia bezpieczeństwa pracowników jest więc prawnie określone, że czas pracy musi być rozdzielany przerwą.
Czy czas trwania przerwy jest zawarty w umowie?
Ustalanie miejsca i czasu trwania przerwy w pracy nie musi to koniecznie być uregulowane w umowie o pracę. Pracodawca może określić dokładną lokalizację przerw w ramach prawa o zarządzaniu (ale z uwzględnieniem ustawy o ustroju pracowniczym) – obowiązują go przepisy ustawy o czasie pracy.
Ile wynosi czas przewidziany na przerwę w zależności od liczby godzin pracy?
Czas pracy do sześciu godzin: brak prawa do przerwy.
Czas pracy powyżej sześciu do dziewięciu godzin: łącznie 30 minut przerwy.
Czas pracy ponad 9 godzin: łącznie 45 minut przerwy.
Minimalny czas przerwy to 15 minut. Krótsza przerwa nie sprzyja relaksowi pracowników i jest niezgodna z wymogami prawnymi.
A jak to wygląda w przypadku młodocianych pracowników?
Młodocianym pracownikom poniżej 18 roku życia należy udzielić z góry stałych przerw trwających co najmniej 30 minut w przypadku godzin pracy powyżej czterech i pół do sześciu godzin oraz 60 minut w przypadku godzin pracy powyżej sześciu godzin.
Również tutaj przerwa trwająca co najmniej 15 minut jest uważana za przerwę. Przerwy muszą być przyznane w odpowiednim czasie. Przerwa w rozpoczęciu pracy jest tak samo nieistotna, jak tuż przed końcem dnia. W związku z tym obowiązują następujące zasady: najwcześniej godzinę po rozpoczęciu i najpóźniej godzinę przed końcem godzin pracy.
Pracownik podczas przerwy może robić, co chce – o ile nie zakłóca procesu operacyjnego i o ile są dla niego dopuszczalne limity. Pracownik ma prawo do skorzystania z przerw na odpoczynek w wybranym przez siebie miejscu. W tym czasie pracownik nie musi być gotowy do jakiejkolwiek pracy.
